حالا بیایید تصور کنیم که بسته به نوع اشتباه کاربر، باید پیام های مختلفی را در پاسخ به خطای کاربر نمایش دهیم.
در این صورت، می توانید رویه خود را برای هر خطا بنویسید:
<پیش>
رویه printErrorZero();
شروع
writeln('خطا. تقسیم بر صفر!');
پایان؛
<پیش>
رویه printErrorInput();
شروع
writeln('خطا در ورودی!');
پایان؛
اگر خطاهای احتمالی بسیار بیشتری وجود داشته باشد چه؟ این راه حل برای ما مناسب نیست!
ما باید یاد بگیریم که چگونه رویه را با گفتن اینکه چه پیام خطایی نمایش دهد، کنترل کنیم.
برای این کار به پارامترهایی نیاز داریم که بعد از نام رویه در پرانتز می نویسیم
<پیش>
فرآیند printError(s: string);
شروع
نوشتن (ها)؛
پایان;
در این روش، s یک پارامتر است - یک متغیر ویژه که به شما امکان می دهد رویه را کنترل کنید.
پارامتر متغیری است که نحوه عملکرد زیربرنامه را تعیین می کند. نام پارامترها با نقطه ویرگول در سربرگ زیربرنامه از هم جدا شده اند. بعد از پارامتر، یک کولون با نوع آن دنبال می شود.
اکنون، هنگام فراخوانی رویه، باید مقدار واقعی را که به پارامتر (متغیر s) در داخل رویه ما تخصیص داده می شود، در براکت ها نشان دهید.
<پیش>
printError('خطا! تقسیم بر صفر!');
این مقدار آرگومان نامیده می شود.
Argumentمقدار پارامتری است که هنگام فراخوانی به زیربرنامه ارسال می شود.
یک آرگومان نه تنها می تواند یک مقدار ثابت باشد، بلکه می تواند یک متغیر یا یک عبارت حسابی نیز باشد.