متغیرها. فرمت های خروجی

متغیرها

اگر کامپیوتر توانایی ذخیره اطلاعات مختلف در حافظه خود را نداشته باشد و قادر به پردازش اطلاعات از همان نوع با استفاده از الگوریتم های یکسان نباشد، نیازی به کامپیوتر نیست. 
برای ایجاد برنامه های جالب تر، باید یاد بگیرید که چگونه اطلاعات را در حافظه کامپیوتر ذخیره کنید. در عین حال، ما باید یاد بگیریم که چگونه به سلول های حافظه رایانه دسترسی داشته باشیم. 
در برنامه نویسی، مانند زندگی، برای اشاره به هر بخشی از حافظه کامپیوتر، آن را با نام رخ می دهد. با استفاده از این نام، هم می توانید اطلاعات را بخوانید و هم در آنجا بنویسید.
 
کلمه "متغیر» به ما می گوید که مقدار آن می تواند در طول اجرای برنامه تغییر کند.  وقتی یک مقدار متغیر جدید ذخیره می شود، مقدار قبلی پاک می شود.

برای یک کامپیوتر، تمام اطلاعات داده های موجود در حافظه آن هستند - مجموعه ای از صفر و یک (به بیان ساده، هر اطلاعاتی در یک کامپیوتر فقط اعداد است و آنها را به همان روش پردازش می کند). با این حال، می دانیم که اعداد صحیح و کسری متفاوت عمل می کنند. بنابراین، هر زبان برنامه نویسی دارای انواع مختلفی از داده ها است که با روش های مختلفی پردازش می شوند.

به عنوان مثال،
- عدد صحیح متغیرها – تایپ کنید integer (از انگلیسی integer – whole)، 2 بایت در حافظه اشغال کنید؛
- واقعی متغیرهایی که می توانند قسمت کسری داشته باشند (نوع real – از اعداد واقعی انگلیسی - اعداد واقعی)، 6 بایت در حافظه اشغال می کنند؛< br /> - کاراکترها (نوع char – از کاراکتر انگلیسی – نماد)، 1 بایت در حافظه اشغال می کند.

بیایید سعی کنیم یک متغیر به برنامه خود اضافه کنیم.
قبل از استفاده از یک متغیر، باید به رایانه بگویید که فضایی در حافظه برای آن اختصاص دهد. برای انجام این کار، باید یک متغیر را اعلان کنید، یعنی نوع مقداری را که ذخیره می‌کند، مشخص کنید و نامی برای آن قائل شوید. برای انجام این کار، در ابتدای برنامه باید بنویسید:

var <نام متغیرهای جدا شده با کاما>: <نوع این متغیرها>;
       <نام متغیرهای نوع دیگری که با کاما از هم جدا شده اند>: <نوع این متغیرها>; 
 

مثال

var a, b: عدد صحیح; // دو متغیر a و b از نوع صحیح را اعلام کرد. تا زمانی که آنها را مقداردهی اولیه کنیم تا ندانیم چه چیزی در حافظه است. شروع a := 6; // به متغیر a مقدار 6 اختصاص داده شد پایان.

نمایش

بیایید سعی کنیم یک ماشین حساب برای اعداد اول بنویسیم. وظیفه ما این است که مقداری عبارت حسابی را روی صفحه نمایش دهیم و کامپیوتر را وادار کنیم آن را محاسبه کند.
به عنوان مثال: 
5+7=12
علاوه بر این، به جای 5 و 7، بسته به مقادیر متغیرهای a و b در برنامه، اعداد مختلفی می تواند وجود داشته باشد.
در دستور خروجی، می توانید نه تنها متن، بلکه مقادیر متغیرها و همچنین نتیجه یک عبارت حسابی را نمایش دهید. علاوه بر این، توالی خروجی ممکن است متفاوت باشد. برای مثال برای نمایش عبارت بالا باید این را بنویسید: writeln(a, '+', b, '=', a + b); اگر بخواهیم مقدار یک متغیر را نمایش دهیم، کافی است نام آن را بدون نقل قول مشخص کنیم. به درستی بیان کنید.

توجه ویژه باید به عملیات تقسیم انواع داده های عددی صحیح داده شود. در پاسکال، دو عملیات تقسیم مجاز است که به ترتیب با  '/' و div نشان داده می شوند. < /strong>. باید بدانید که نتیجه تقسیم '/' یک عدد صحیح نیست، بلکه یک عدد واقعی  است (این درست است حتی اگر 8 را بر 2 تقسیم کنید، یعنی 8/2=4.0). بخش div – این تقسیم عدد صحیح، یعنی. نوع نتیجه عدد صحیح است (یعنی 8 div 4 = 4).

توجه کنید!
متغیرها، متن و عبارات حسابی با کاما از یکدیگر جدا می شوند

حتما تمرینات را انجام دهید تا بتوانید به سرعت دانش به دست آمده را در عمل تثبیت کنید!

بیانیه را وارد کنید

برای اینکه کاربر بتواند خودش مقدار متغیر را تنظیم کند، لازم است که بتواند مقادیر را از صفحه کلید وارد کند. 
عملگر ورودی به این صورت نوشته می شود:
 
پس از این عبارت، داده هایی که از صفحه کلید وارد می شود در یک متغیر خاص ذخیره می شود.
همچنین می توانید چندین عبارت read() را در یک عبارت ترکیب کنید.
به عنوان مثال، ورودی بخوان یک)؛ read(b); همان اعمالی را که نوشتن انجام می دهد read(a, b); یعنی اولین داده وارد شده در متغیر a و دومی در متغیر b وارد می شود.

*** مطالب عمیق: برای علاقه مندان به زبان پاسکال ***
مشخص‌کننده‌های خروجی اضافی به شما امکان می‌دهند خروجی اعداد را در قالب‌های خاصی کنترل کنید.

1. برای داده های عدد صحیح (عدد صحیح و غیره)  ; - قالب با یک عدد تنظیم می شود که تعداد موقعیت های اختصاص داده شده به این شماره را تعیین می کند.
مثال:
Writeln(i:5)؛
    مقدار متغیر i را با استفاده از 5 موقعیت برای این کار نشان می‌دهد (حتی اگر عدد کمتر از 5 موقعیت را اشغال کند، موقعیت‌های آزاد همچنان نمایش داده می‌شوند).
    اگر متغیر i:=34، آنگاه 3 موقعیت خالی روی صفحه نمایش داده می‌شود (برای وضوح با زیرخط نشان داده می‌شوند) و عدد 34، یعنی. فقط 5 موقعیت.
_ _ _ 34
    اگر متغیر i:=2345666، این فرمت (i:5) قابل استفاده نیست (عدد نمایش داده شده موقعیت های بیشتری می گیرد) و به سادگی نادیده گرفته می شود و کل مقدار متغیر روی صفحه نمایش داده می شود.< /span>
2345666


2. برای داده های واقعی (واقعی و غیره)  - قالب با یک عدد مشخص می شود که تعداد موقعیت های اختصاص داده شده به این عدد را به صورت نمایی تعیین می کند. یا دو عدد، که اولی نشان دهنده اندازه کل فیلد رزرو شده برای این عدد است، دومی - تعداد ارقام اعشاری، یعنی. دقت.
مثال.
Writeln(p:12);    یا      Writeln(p:6:2);
    اگر متغیر p:=1234.6789 باشد، در حالت اول، صفحه نمایش داده خواهد شد
_1.2346E+004 و در دومین 1234.68
مثال.
بگذارید مقدار متغیر X 123.45678 باشد، سپس عملگر
         نوشتن(X);       ;   خروجی خواهد شد          "_1.23456780000000000E+02"
         Write(X:8:2);    خروجی خواهد داشت         "_ _123.46"
         Write(X:10:5);  خروجی خواهد شد         "_123.45678"
         Write(X:10);      خروجی خواهد داشت          "_1.23E+002"
         Write(X:8);       خروجی خواهد شد         "_1.2E+02"
         Write(X:1);       خروجی خواهد شد         "_1.2E+002"


بیایید سعی کنیم از این اطلاعات در عمل استفاده کنیم.